Toegankelijke India Ervaring: Nath Fernandes

Mijn naam is Nath Fernandes, redacteur van The Wheelchair Traveller en ik reis de wereld rond in een (meestal elektrische) rolstoel. Omdat ik al van jongs af aan avontuurlijk was in het Verenigd Koninkrijk, is het geen verrassing dat veel van mijn reizen in de afgelopen 12 jaar naar minder voor de hand liggende bestemmingen gingen, zoals Armenië en Oezbekistan. Het is fascinerend om te zien hoe verschillende culturen (waar sommigen nog nooit een elektrische rolstoel hebben gezien) omgaan met een handicap. Wat je misschien niet zou verwachten, is dat de mooiste ervaringen en ontmoetingen juist in deze landen plaatsvonden. Het lijkt erop dat mensen altijd bereid zijn toeristen met een beperking te helpen. Zo stapte er in Armenië ooit iemand zomaar zes rijstroken verkeer in, alleen maar zodat wij veilig konden oversteken. In 2024 speelde ik een sleutelrol bij het opzetten van het eerste toegankelijke reisbureau in Tunesië, ontstaan vanuit een regulier patiëntenvervoerbedrijf dat bereid was mij te helpen het land te verkennen—een bedrijf dat inmiddels grote dingen heeft bereikt.

Droom om India te Bezoeken

Ik heb altijd al de wens gehad om met een elektrische rolstoel door India te reizen. Veel mensen verklaarden me voor gek toen ik daarmee begon te plannen. Normaal gesproken zou je voor zo’n reis een reisagent inschakelen, maar de elektrische rolstoel was voor hen een showstopper—hun leveranciers in India konden hier simpelweg niet mee omgaan, waardoor ze afzagen van hulp. Het werd duidelijk dat ik het zelf moest regelen. Mijn doel was simpel: hoeveel van India kon ik zelfstandig verkennen in een elektrische rolstoel?

Het is belangrijk om te beseffen dat landen als India qua toegankelijkheid totaal anders zijn dan Europa. De gebruikelijke “tactieken” zoals rolstoeltoegankelijke treinen, bussen, taxi’s en restaurants met gelijkvloerse toegang, zijn daar vaak niet van toepassing of niet beschikbaar.

Mijn avontuurlijke kant wilde naar Zuid-India, in plaats van de toeristische hotspots in het noorden zoals de Taj Mahal. Dat maakte het er niet makkelijker op! Gelukkig heeft Indian Railways de afgelopen jaren flinke stappen gezet met de introductie van de Vande Bharat Express, de eerste toegankelijke trein van het land. Het probleem zit echter in de infrastructuur eromheen—veel stations hebben geen oprijplaten of liften. En zelfs als je een station kunt verlaten, kom je waarschijnlijk uit op een wirwar van Indiaas verkeer! Het werd duidelijk dat privévervoer met een toegankelijke bus noodzakelijk was. In tegenstelling tot Europa zijn zulke voertuigen in Aziatische landen schaars of nauwelijks bekend.

De Planning

Na uren zoeken vond ik uiteindelijk The Swarga Foundation die enkele toegankelijke voertuigen bezit voor patiëntvervoer. Na contact te hebben opgenomen en mijn plan te hebben uitgelegd, boden ze aan om ons twee weken lang een busje met chauffeur te verhuren voor een eerlijke prijs. Noch ik, noch Swarga had een draaiboek, dus we waren beiden benieuwd of dit wel zou lukken.

Met het vervoer geregeld konden we een echte roadtrip plannen. We kozen voor een route van kust naar kust: van Chennai aan de Golf van Bengalen, landinwaarts naar de bergen bij Pollachi, tot aan Kochi aan de Arabische Zee. Toevallig zit Swarga in Coimbatore, halverwege de route, wat ideaal was voor een chauffeurswissel.

De Ervaring

De rit van Coimbatore naar de luchthaven van Chennai duurde ongeveer 9 uur—het voelde als een race: wie is er eerder, het vliegtuig of het busje?

Als je India wilt verkennen in een elektrische rolstoel, vooral in de grote steden, is een toegankelijk busje echt noodzakelijk. Sommige steden hebben een toegankelijk metrosysteem, maar ook daar is de omliggende infrastructuur vaak een obstakel. Liften komen uit op zes rijstroken verkeer, trottoirs zijn geblokkeerd door bomen of paaltjes die te smal zijn voor rolstoelen.